Jarosław Dąbrowski – (przydomek Żądło, ps. Łokietek) urodził się 13 listopada 1836 roku w Żytomierzu na Ukrainie w szlacheckiej rodzinie herbu Radwan. W 1845 roku został wysłany do Korpusu Kadetów w Brześciu nad Bugiem. W 1853 roku przeniósł się do Korpusu Kadetów w Petersburgu, który ukończył w 1855 uzyskując stopień chorążego. Następnie przez cztery lata służył w wojsku rosyjskim. W latach 1859–1861 studiował w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, po ukończeniu której otrzymał stopień sztabskapitana i przydział do 6 Dywizji Piechoty stacjonującej w Warszawie na stanowisko kwatermistrza. Do Warszawy przybył w lutym 1862. Przywiózł z sobą opracowany w czasie pobytu w akademii regulamin dla dowódców przyszłych oddziałów partyzanckich. W maju 1862 został powołany do Komitetu Miejskiego jako naczelnik Warszawy. Podlegało mu ok. czterech tysięcy spiskowców. Był inicjatorem i faktycznym organizatorem Komitetu Centralnego Narodowego, protoplastą rządu podziemnego. W czerwcu 1862 przedstawił plan powstania, którego celem było opanowanie Warszawy. Głównym celem uderzenia miała być siedziba namiestnika carskiego, czyli Zamek Królewski oraz Cytadela Warszawska, gdzie znajdowało się ok. 30 tys. karabinów. Plan Dąbrowskiego nie zyskał uznania wśród białych i nie doszedł do skutku. Wkrótce potem Rosjanie rozbili spiski wśród żołnierzy rosyjskich. Dąbrowski został aresztowany 14 sierpnia 1862 po zadenuncjowaniu przez Polaka Alfa Wrześniowskiego, członka świty wielkiego księcia Konstantego Mikołajewicza. Dwa lata więziony był w X. Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. 10 listopada 1864 roku został skazany na 15 lat katorgi. W drodze na Sybir zbiegł z więzienia przejściowego w Moskwie i od 1865 przebywał na emigracji we Francji. Wstąpiwszy do armii francuskiej, w 1871 był dowódcą 11 Legionu Gwardii Narodowej oraz oddziałów broniących w Neuilly przeprawy przez Sekwanę. Stał na czele armii Frontu Zachodniego nad Sekwaną, następnie 5 maja został mianowany naczelnym wodzem całości wojsk Komuny Paryskiej. Ranny 23 maja 1871 na barykadzie przy ul. Myrha w dzielnicy Montmartre w czasie obrony 19 i 20 dzielnicy Paryża, zmarł tego samego dnia. Został pochowany na cmentarzu Pere Lachaise.

Imię Jarosława Dąbrowskiego nosi obecnie wiele ulic i placów oraz szkół  na terenie Polski, w tym Wojskowa Akademia Techniczna w Warszawie

Heliodor Święcicki (1854-1923) – lekarz, naukowiec i społecznik, wybitna postać przełomu XIX i XX w. w Poznaniu. Po ukończeniu gimnazjum śremskiego studiował medycynę we Wrocławiu, uzyskując doktorat z medycyny i chirurgii. Specjalizował się w ginekologii i położnictwie, prowadząc praktykę we Wrocławiu, Berlinie, uzupełniając wiedzę w Lipsku, Dreźnie, Jenie i Erlangen. Od 1883 r. zamieszkał na stałe w Poznaniu, angażując się w działalność społeczną. W Pałacu Działyńskich otworzył salon, w którym zbierała się elita poznańskiej inteligencji na wieczory dyskusyjne, czyli słynne „czwartki poznańskie”. Działał w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk, będąc w latach 1885-1904 przewodniczącym Wydziału Lekarskiego, od 1915 r. prezesem. Wtedy także narodziła się idea utworzenia w Poznaniu uczelni wyższej, a na czele Komisji Organizacyjnej Uniwersytetu Poznańskiego stanął właśnie Heliodor Święcicki. Pierwsze posiedzenie Komisji Uniwersyteckiej odbyło się w dniu 11 listopada 1918r., natychmiast po dotarciu do Poznania wiadomości o zakończeniu działań wojennych. Na posiedzeniu Komisji w dniu 5 kwietnia 1919r. wybrano Heliodora Święcickiego pierwszym rektorem Uniwersytetu Poznańskiego. Po wyborze na rektora zwrócił się do studentów z pamiętnymi słowami:

„Strzeżcie się szarzyzny życia, w której nie ma wielkich ukochań i słońc wielkich”

Funkcję Rektora Uniwersytetu Poznańskiego sprawował aż do swojej śmierci. W 1923 r., już poważnie chory, utworzył fundację „Nauka i Praca”, która oferowała pomoc materialną dla zdolnej młodzieży i pracowników nauki oraz popieranie publikacji naukowych - przeznaczył na ten cel cały swój majątek. Wspierał też ideę utworzenia Krypty Zasłużonych w poznańskim kościele św. Wojciecha. Ogłosił drukiem ok. 40 prac z zakresu etiologii i terapii chorób ginekologicznych, a także z anatomii i patologii ogólnej. Zmarł w Poznaniu 12 października 1923r., pochowany został na cmentarzu świętomarcińskim. Przez następne 15 lat, aż do wybuchu II wojny światowej, rocznica pogrzebu Rektora Święcickiego była dla poznańskich studentów dniem wolnym od zajęć, a pamięć o Nim czciła cała elita ówczesnej Wielkopolski W listopadzie 1946 r. jego prochy przeniesiono do Krypty Zasłużonych w podziemiach kościoła św. Wojciecha, czyli na tzw. Skałkę Poznańską.